Mijn dochter van elf heeft goed opgelet bij de lessen mediawijsheid op school. „Ik heb geen consent gegeven dus je mag die foto niet op insta delen”, zegt ze.

Waar veel volwassenen het concept van consent of toestemming geven niet snappen, is zij zich hier al heel erg van bewust. Zij kent haar rechten en weet wat de risico’s van sociale media zijn. Daarom heeft ze een TikTok-account waar ze nooit haar gezicht op deelt, maar alleen animaties die ze zelf in elkaar knutselt.

Ik stelde haar gerust dat ik haar foto niet op Insta met de hele wereld wilde delen, maar alleen in Whatsapp met de opa en oma’s in de familie-app. Nadat ze de foto had gecheckt, kreeg ik haar toestemming om hem te delen.

Ik heb toen meteen met haar afgesproken voortaan altijd haar toestemming te vragen als ik een foto van haar wil delen. Dat voelt misschien omslachtig maar ik vind dat ze groot gelijk heeft. Ik vind het ook niet leuk als iemand een foto van me maakt en zonder dat ik hem gezien heb, met de rest van de wereld zou delen.

Ik realiseer me dat zij nu mondig genoeg is om haar recht op te eisen, maar dat dat tien jaar geleden wel anders was. Toen zij een schattig dreumesje was, was het heel normaal om alles maar op Faceboek te delen. We maakten hele foto-albums aan van onze vakantie of verjaardagsfeestjes zodat ook vrienden en familie die er niet bij waren konden meegenieten.

Ik kan me nu niet meer voorstellen dat ik dat zou doen met vakantiefoto’s. Inmiddels is bekend wat de risico’s zijn van sharenting, het voortdurend delen van content over je kinderen. Ik ben me ervan bewust dat ik daar zorgvuldig mee om moet gaan. Maar het geheugen van Facebook gaat terug naar een tijd dat ik dat nog helemaal niet besefte.

Ik bedenk me dat ik misschien zelfs wel vlak na haar geboorte een foto heb gedeeld om de wereld te laten weten dat ze geboren was. Zou ik daar haar volledige naam bij hebben gezet?

Dat betekent dat ik niet alleen haar knappe koppie maar ook haar geboortedatum en naam openbaar heb gemaakt. Dat is informatie waarvan we inmiddels weten dat hackers daar flink mee aan de haal kunnen gaan.

Daarom besluit ik haar digitale voetafdruk en die van mijn zoon op te schonen, in elk geval het deel dat ik zelf heb gecreëerd. Het kost me uren voor ik alles waar ze herkenbaar op staan, heb weten te wissen.

Vanaf nu plak ik een smiley over hun gezicht of deel ik alleen nog foto’s met hun toestemming. Maar ik ga vooral genieten van mijn vakantie zonder dat de rest van de wereld meekijkt.

Deze column is gepubliceerd op 7 augustus 2024 in het Noordhollands Dagblad, Leidsch Dagblad, de Gooi- en Eemlander, Haarlems Dagblad en IJmuider Courant.